W pierwsze 100 lat powstaje 600 klasztorów
Dominikanie w historii Kościoła
Zacząć wypada od Matki Bożej, która co prawa nie była dominikanką, ale od samego początku opiekowała się braćmi, ci zaś propagowali odmawianie różańca jako skuteczną modlitwę i formę medytacji nad życiem Chrystusa. Inną patronką zakonu jest Maria Magdalena, to ona pierwsza ogłosiła Zmartwychwstanie Jezusa.
Szczególne miejsce w posłudze ewangelizacyjnej zajmowały klasztory mniszek dominikańskich. Dominik, zanim powołał braci, założył klasztor dla nawróconych przez siebie kobiet. Dziś dominikanki znane są ze skutecznej modlitwy, szczególnie za małżeństwa starające się o dzieci (św. Dominik jest patronem kobiet w ciąży). Pisząc o siostrach, nie można zapomnieć o świętej mistyczce, Katarzynie ze Sieny. Jej listy do papieża były pełne mocy, podobnie jak kazania Savonaroli, kontrowersyjnego reformatora z Florencji.
Dominikanie to cała rzesza świętych (św. Jacek!) i błogosławionych, ale byli wśród nich i papieże. Warto wspomnieć na przykład o Piusie V, któremu przyszło wprowadzać reformy Soboru Trydenckiego. W tym samym czasie inny dominikanin, Bartolomé de Las Casas walczył o prawa wyzyskiwanych Indian. W dominikańskiej rodzinie znalazł swoje miejsce także Pier Giorgio Frassati – tercjarz, patron ludzi gór i młodzieży.
W szeregach zakonnych byli wielcy uczeni, mistycy i artyści. Dość wymienić Alberta Wielkiego, Tomasza z Akwinu, Mistrza Eckharta czy Fra Angelico. Wszystkich łączyło przekonanie, że fundamentem mądrości jest modlitwa i kontemplacja.
Matka Boża
Słowo /
- Maria Magdalena
- Katarzyna za Sieny
- Savonarola
Jacek Odrowąż
Kościół /
- Pius V
- Bartolomé de Las Casas
- Frasatti
Tomasz z Akwinu
Teologia /
- Albert Wielki
- Fra Angelico
- Mistrz Eckhart
Teologia i filozofia Św.Tomasza
Urodzony we Włoszech około 1225 roku Tomasz z Akwinu we wczesnej młodości wstąpił do Zakonu Braci Kaznodziejów. Poświęcił się pracy teologicznej. W swoich głównych dziełach: „Summa contra gentiles” i „Summa theologiae” stworzył system filozoficzno-teologiczny nazwany od jego imienia tomizmem. Tomasz przystosował w nim klasyczne poglądy Arystotelesa do doktryny chrześcijańskiej.
Nauczyciel przekazuje wiedzę studentowi niczym doktor leczący pacjenta. Chora osoba może bowiem powrócić do zdrowia za przyczyną natury lub za pomocą lekarza. W pierwszym przypadku chora osoba ma w sobie działającą siłę zdolną uleczyć chorobę. W drugim przypadku doktor używa sztuki lekarskiej, by pomóc pacjentowi uaktywnić siłę zdolną do pokonania choroby.
Studiując powinniśmy słuchać nie jednego, lecz wielu nauczycieli, bo nikt nie jest doskonały we wszystkim. Święty Grzegorz najlepiej zna się na moralności, Święty Augustyn na rozwiązywaniu trudnych kwestii, a Święty Ambroży najpiękniej wykłada alegorie. Czego nie nauczysz się od jednego, nauczysz się od innego. Czego nie opowie jeden, opowie inny.
Każdy czyn ludzki przeciwny rozumowi jest złem moralnym. Jest zatem przeciwne rozumnej naturze człowieka być ciężarem dla innych, przez brak radości i utrudnianie im jej osiągnięcia. Jak zauważa Seneka: “Niech twego zachowania strzeże mądrość, a wówczas nikt nie oskarży cię, że jesteś nieokrzesany i grubiański”. Zatem, człowiek pozbawiony radości i dowcipnej mowy jest ciężarem dla innych, skoro w obecności innych sam nie potrafi cieszyć się ich obyczajnym rozbawieniem.
Nie było właściwe, by anioł oddawał cześć człowiekowi, dopóki nie postawiono pośród rodzaju ludzkiego osoby, której natura trzykroć przewyższyła anioła godnością. A tą była Błogosławiona Dziewica. Zgodnie z przedstawioną tutaj hierarchią, na mocy której po trzykroć przewyższyła anioła, ten zapragnął okazać Jej cześć, stąd powiedział: “Bądź pozdrowiona”. Zatem Błogosławiona Dziewica przewyższa anioły ze względu na łaskę, bliskość z Bogiem i pierwszeństwo Jej udziału w światłości.